Άλλο ένα απόγευμα ματαίωσης η κυρία Σ., δεσποινίς ετών 37, στην οδό Σαρρή περπατά αγέρωχη και περήφανη με τις μπότες της τα κόκκινα μακριά μαλιά της που τα περηποιείται σχολαστικά, να είναι απάλά μαλακά αλλά ταυτόχρονα να έχουν όγκο και μπούκλα με σωστή συσπασιόν.Περνα η ώρα 4:00 απο τα στενά του Ψυρή απο κάπου ψηλά απροσδιόριστα απο ένα ανοιχτό διαμέρισμα ακούει μια γυναικεία φωνή κάτι της θυμίζει, της έρχεται στο μυαλό μια ωραία γνωστή ηθοποιός κάπως εναλλακτική του θεάτρου εκεί κάπου έμενε την είχε γνωρίσει κάποτε, φωνάζει :”Ποτέ σου δεν μ´αγκάλιασες βρε μαλακισμένο…ε μαλακισμένο, ούτε μια αγκαλιά…” Ήταν αναμφισβήτητα φωνή ηθοποιού είχε αυτη την έμφαση αυτό το θεατρινίστηκο εκεί στο ” μαλακιΣΜΕΕνο…” Απο την άλλη δεν μπορει μια τόσο ωραία γυναικα πως γίνεται να μην την αγκαλιασε ποτε; Ποιος είναι αυτός ο φίλος της; Μήπως είναι κάποια άλλη μια μάνα που παραπονιέται στο παιδί της …μα με τόσο πάθος ερωτικό…όχι, όχι …αυθόρμητα σκεφτηκε θα μπορούσε να το πεί στη μάνα της…αλλά το μαλακισμένο δεν κολάει καθόλου…Το ζήλεψε αυτό έτσι όπως τ ακουσε να βγαίνει απο ένα παράθυρο, όλο παράπονο και πάθος…και σκεφτηκε που να το αφιερώσει…μόλις γύρναγε απο ένα blind date…αμηχανία και βαρεμάρα…Άρχισε να κρυώνει αγκάλιασε τα μπράτσα της τα τριψε λίγο και μουρμούρισε σαν κλαψιαρικο κουτάβι…”μαλακισμεεένο…εεε μαλακισμένο…”