Βρήκα κάπου στο ιντερνετ την φωτογραφία μιας μικρής Μαλαισιανής πάνω σε ένα χαλί. Θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικρή αγαπούσα πολύ να φτιάχνω ιστορίες στα σχεδια χαλιών σαν και αυτό. Τις ιστορίες τις ταξίδευα μακριά στα όριο του χαλιού και πιο πέρα μέχρι βαθιά την ρίζα της αόρατης περικοκλάδας. Μετρούσα τα διαστήματα των μοτίβων και εψαχνα να βρώ τα ανθρωπόμορφα λουλούδια που η Μικρασιάτισα προγιαγιά μου είχε υφάνει πάνω στο βαθύ προύσιαν μπλου του κάμπου.

Με το μικρό μου σώμα τις πατούσες μου και τις παλάμες μου μέτραγα τα διαστήματα, πατούσα στον κάμπο χωρίς να αγγίξω τα κλαδιά ακροπατώντας ή περπατούσα πάνω στις περικοκλάδες που μπερδεύονταν, μπερδευόμουν και γω και μπουρδουκλονόμουν και έπεφτα κάτω.

Εκεί που τελείωνε ο κήπος του χαλιού άρχιζε η παγωμένη βραχώδης και αφιλόξενη ερημος του μωσαϊκού πατώματος. Σε κείνο τον τόπο ζούσαν εξωγήϊνα πλάσματα κρυμμένα ανάμεσα στα παρδαλά χρώματα των πετρωμάτων λεία και γυαλιστερά στην επιφάνεια έκρυβαν απο κάτω έναν δαίδαλο σπηλαίων και στόων.

Το καλοκαίρι που πιάναν οι ζέστες τα χαλιά μαζεύονταν και τότε το κρύο μωσαικό γινόταν μια δροσερή και φιλόξενη παραλία στην κουζίνα που πρασίνιζε μάλιστα γινόταν βυθός. Σ αυτό τον βυθό κατεδυα βουτουσα και μάζευα φανταστικούς θυσαυρούς.

και θυσαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,

απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,

μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,

κάποιο ξανάσαμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,

μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,

κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια,

μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω όχι τα δίνω,

μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν

πάντως εγώ τα δίνω. “