Λόγω υπερβολικής ταχύτητας

Αφιερωμένο στο Γιώργο Σαπουντζή που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε στην πρώτη νιότη μας, ο Σπύρος θα ήταν ακόμα μαζί του σήμερα αν δεν συνέβαινε το ατύχημα…ήταν ο καλύτερος του φίλος, αλλά πάλι ποιος ξέρει…

Σήμερα έβλεπα τα ρεπορτάζ για το προχθεσινό ατύχημα με την πόρσε που προσέκρουσε με υπερβολική ταχύτητα σε σταθμευμένο όχημα σκοτώνοντας τον οδηγό, τον συνοδηγό καθώς και μια μητέρα με το παιδί της που επέβαιναν στο σταθμευμένο όχημα. Βλέποντας τα όμορφα πρόσωπα των νεαρών που επέβαιναν στην πόρσε -γόνοι καλών οικογενειών, με μόρφωση και οικονομική επιφάνεια- δεν είδα καμία ταξική υπεροχή, παρά μόνο δυο παιδιά δυο νεαρούς, δυο τρυφερά χαρούμενα πρόσωπα τίποτα άλλο…

Ήταν αναπόφευκτο, η μάτια τους στις φωτογραφίες ξέγνοιαστων στιγμών, να με βουτήξει απότομα και ιλιγγιωδώς σε μια ανάμνηση 21 χρόνια πίσω, τον Ιούνιο του 1996. Τότε ήμουν μόλις 21 σπούδαζα συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης στο ΤΕΙ Αθήνας, ονειρευόμουν την Σχολή Καλών Τεχνών, έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στον ΠΟΦΠΑ, το λύκειο ήταν πρόσφατη ανάμνηση, το Πολυκλαδικό Αιγάλεω, οι καταλήψεις, οι συμμαθητές, οι έρωτες και πάλι η τέχνη, παιδικά πράγματα με πολύ πάθος, τόσο πάθος που μόνο σε αυτή την ηλικία επενδύει κανείς με τόση σφοδρότητα. Από όλους μας ο πιο θρασύς και αποφασισμένος ήταν ο Σπύρος, δεν ήταν δικός μου συμμαθητής, ένα χρόνο μικρότερος αλλά τον ήξερε όλο το σχολείο, ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Όμορφος, πανέξυπνος, απόλυτος, αιρετικός και ενοχλητικός πολλές φορές. Πολύ γρήγορα με την αποφοίτηση του από το λύκειο βρέθηκε στην Ελευθεροτυπία και κατάφερε μόλις στα 20 του χρόνια να γίνει αρχισυντάκτης του σαλονιού της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για την ηλεκτρονική τεχνολογία. Φανταστείτε το 96 δεν υπήρχε το Ίντερνετ όπως το ξέρουμε σήμερα στην καλύτερη περίπτωση οι πιο προχωρημένοι να χρησιμοποιούσαν μειλ. Οι εφημερίδες ήταν η πληροφόρηση μας και οι πιο συνειδητοποιημένοι από μας τις αγόραζαν κάθε Κυριακή με θρησκευτική ευλάβεια, Βήμα- Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία- Καθημερινή, το τρίπτυχο της ενημέρωσης, αν θυμάστε.. η τηλεόραση δεν είχε αντίστοιχο κύρος. Οι εφημερίδες ήταν κυρίως ασπρόμαυρες με μερικές κεντρικές σελίδες έγχρωμες, τα ένθετα, τα CD, DVD και τα πάντως είδους δώρα δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα. Η ελευθεροτυπία ήταν νούμερο ένα στις προτιμήσεις μας. Ο Σπύρος ήταν ένα ολόλαμπρο αστέρι στο μικρό γαλαξία μας, είχε καταφέρει να φτάσει μια κορυφή τόσο γρήγορα, είχε βουτήξει ένα θέμα που ακόμα δεν είχε αναδειχτεί: την ηλεκτρονική τεχνολογία, είχε πείσει από το μηδέν χωρίς καμία προώθηση ή γνωριμία ανθρώπους χρόνια στο κουρμπέτι του τύπου, να τον εμπιστευτούν, είχε μια διπλή έγχρωμη σελίδα στο Κυριακάτικο φύλλο, ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, πλούσια ύλη, μισθό, μια πανέμορφη συνομήλικη κοπέλα συνάδελφο και συνεργάτρια…τι άλλο να ζητήσεις στα 20 σου; Ο Σπύρος από το Περιστέρι, χωρίς καμία ταξική υπεροχή, χωρίς πατέρα, με μια μάνα που τον είχε θεό, ένα ανερχόμενο αστέρι, πολίτης Κέιν μόλις στα 20.

Στις 6-6-96 το περιοδικό INFO της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας γιόρτασε σε Αθηναϊκό κέντρο τα πρώτα του γενέθλια, εμείς τότε ακόμα κάναμε πάρτι φοιτητικά, ούτε καν ο Γιώργος ο κολλητός του από το σχολείο δεν ήταν καλεσμένος.

Το αστέρι του Σπύρου που έτρεχε με χίλια κάηκε, έγινε παρανάλωμα στην λεωφόρο Κηφισού μαζί με αυτό της 19χρονης κοπέλας του και του 23χρονου συνεργάτη του και οδηγού του ΙΧ. Τέλος, φινάλε…πολλά ειπώθηκαν, ότι ήταν πιωμένοι -το πιο πιθανόν μεθυσμένοι από το αλκοόλ και την επιτυχία τους- ειπώθηκε ότι τους είχαν σταματήσει για αλκοτέστ αλλά την σκαπούλαραν επικαλούμενοι την δημοσιογραφική ιδιότητα, πιάνανε τότε τέτοιες μαγκιές, δεν την σκαπούλαραν όμως…

Ήταν ότι πιο παράξενο είχα βιώσει μέχρι τότε, πως γίνεται να μην υπάρχει ο Σπύρος; ήταν τόσο παρόν σε όλα, τόσο ενεργός που έλεγες πως η απουσία του θα δημιουργούσε ένα κενό στο μικροκλίμα μια οικολογική διασάλευση, όπως και να χει εγώ δεν ήμουν άμεσα εμπλεκόμενη, ήταν όμως ο φίλος μου ο Γιώργος. Στις 29- 6-96 γιόρτασα τα 21 μου γενέθλια, έκανα ένα πάρτι με τους κολλητούς μου από την θεατρική ομάδα, απ’ όλα πιο πολύ θυμάμαι τον βουβό θρήνο του Γιώργου, που μας διαπερνούσε όλους, τίποτε άλλο.

Ο Σπύρος δεν περίμενε κανέναν έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα μακριά μας την ώρα που εμείς ακόμα στα ποδήλατά μας χαζεύαμε το τοπίο, και ήταν πλέον πολύ μακριά. Ίσως μερικοί άνθρωποι να ναι φτιαγμένοι για τόσο, αλλά αυτά είναι μοιρολατρίες, το πιο πιθανόν αν οι μπάτσοι δεν είχαν μασήσει εκείνο το βράδυ να ήταν ζωντανός τώρα να μην θυμόταν καν εκείνη την βραδιά…ίσως ζωντανός και αντιπαθής, πετυχημένος και καιροσκόπος, ίσως να ήταν σημαντικός και καινοτόμος – σκεφτείτε μόνο πως ο σημερινός πρωθυπουργός τότε ακόμα, ήταν πιτσιρίκι φοιτητής και ας ήταν και 2 χρόνια μεγαλύτερος- ίσως ακόμα να είχε βαρεθεί να τα είχε παρατήσει να κάνε μια αδιάφορη δουλειά ότι και να ταν όμως θα ήταν ζωντανός…ζωντανός τίποτε άλλο…

Αργότερα βρέθηκα και εγώ μεθυσμένη σε αυτοκίνητα που τα οδηγούσαν μεθυσμένοι και τρέχανε του σκοτωμού, γλεντώντας την νιότη μου, όχι πολλές φορές είναι η αλήθεια, αλλά μια θα ήταν αρκετή, δεν ήταν ότι ήμουν άτρωτη όπως πίστευα τότε, αλλά ότι ήμουν τυχερή και σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων δεν έπαιξα αυτή τη ρωσική ρουλέτα πολλές φορές γιατί δεν είχα τέτοιες παρέες δεν είχα λεφτά για ξενύχτια δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα…και δω σταματάω όχι δεν θα κατρακυλήσω σε καμιά φτηνή ηθικιστική νομοτέλεια σαν εφημέριος στο Κυριακάτικο κήρυγμα. Τα τροχαία ατυχήματα δεν είναι κάποια θεϊκή τιμωρία για τον πλούτο, την αλαζονεία την ασωτία ή ότι άλλο, αλλά η οδική συμπεριφορά και κουλτούρα είναι άμεσα συνδεδεμένες με την ίδια την ύπαρξή μας καθορίζει την ζωή μας και όχι μόνο στον δρόμο των πόλεων αλλά σε όποιο δρόμο επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Δε σε νοιάζει αν πεθάνεις; δικαίωμά σου αλλά είναι κάτι που δεν μπορείς να μετανιώσεις μετά, δεν μπορείς να ανατρέψεις και ούτε είσαι άμοιρος της βίας που ασκείς στους γύρω σου με την ανεμελιά σου παίρνοντάς τους στο λαιμό σου. Η ευθύνη είναι ενηλικίωση και αν δεν είσαι έτοιμος να αναλάβεις αυτό το κοντρόλ τότε ανέβαλε την οδήγηση για αργότερα. Ο James Dean είναι ωραίος, γενναίος αλλά από χρόνια νεκρός και κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν έξυπνη κίνηση ο θάνατός του.