Τα σωσίβια και οι θερμικές κουβέρτες είναι δυο σωστικά αντικείμενα που πλέον έχουν ταυτιστεί με τους πρόσφυγες, ίσως όπως άλλοτε θα γινόταν με τους μπόγους που οι “στεριανοί” πρόσφυγες κουβαλούσαν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Ειναι τα πρώτα ενδήματα του σωσμένου απο την θάλασσα πρόσφυγα, είναι η απωλεσμένη τους ταυτότητα, και τα εισητήρια τους για μια νέα ζωή. Γενιούνται ξανά απο το νερό, έρχονται σε ένα κόσμο, πολιτισμένο, ειρηνικό, φιλόξενο, πλούσιο… ή οτι άλλο προσδωκούν. Το σωσσίβιο σε αυτή την ανορθόδοξη γέννηση είναι το προστατευτικό κέλυφος ο αμνιακός σάκκος της σύντομης κύησης η θερμική κουβέρτα το πρώτο ένδυμα. Οι πρόσφυγες βγαίνου “γυμνοί” απο το νερό, τα μουλιασμένα ρούχα δεν τους ντύνουν, όμως αυτό το φανταχτερό κάλυμα είναι το πρώτο χάδι στον καινούριο κόσμο, είναι η αλληλεγγύη και η σωτηρία τους. Το χρυσό χρώμα του ειδικού υλικού της δίνει σε αυτή την τελετή μια άλλη διάσταση, υπογραμμίζει την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την αρχή μιας νέας ζωής με τα πιο λαμπερά χρώματα, ταυτόχρονα η εικόνα περιέχει μια γκροτέσκ διάσταση: τα χλωμά εξαντλημένα πρόσωπα με τα ανάκατα μαλιά που φωτίζονται απο την αντανάκλαση του λαμπερού υλικού της κουβέρτας, που παρα είναι ψεύτικα φανταχτερή, αφήνει να διαφύγει μια δυσοίωνη αίσθηση ματαίωσης, που κάνει τη σκηνή γελοία και αποθητική και για αυτό ακριβώς ακόμα πιο ιερή.
Το ίδιο σημαντική είναι και η selfie με τα κινητά τηλέφωνα -που ποιος ξέρει πως καταφέρνουν να σώσουν απ’ τη θάλασσα- είναι η πρώτη φωτογραφία που θα σταλθεί “πίσω” στους αγαπημένους που μείναν ή “μπροστά” σε αυτούς που έχουν επιτέλους φτάσει στον ασφαλή τόπο, σε συμβολικό επίπεδο η πρώτη φωτογραφία του ξαναγενημένου η απόδειξη της αρχής της νέας ζωής, οτι έχουν ζήσει ως τώρα τουλάχιστον για την ώρα πρέπει να περάσει στην λήθη.
Δεν γίνεται να κηνηγάς την σωτηρία και ταυτόχρονα να θρηνείς οτι αφήνεις πίσω, αυτό το ξέρουμε όσοι είχαμε παπούδες και γιαγιαδες που και εκείνοι κάποτε περάσαν άρον άρον το Αιγαίο για να γλυτώσουν απο διωγμό. Ο θρήνος έπεται ίσως καμιά φορά να παραλήψει ακόμα και μια γεννιά αλλά είναι εκει πάντα και βγαίνει όταν νιώσει ασφάλεια. Ο θρήνος είναι πολυτέλεια ανοίκει στους ασφαλείς και όχι στους κηνυγημένους. Οι πρόσφυγες μας προσφέρουν την λύτρωση του θρήνου, εμείς πρέπει να θρηνήσουμε τους χαμένους συντρόφους τους γιατί έχουμε το χώρο και το χρόνο και αυτό είναι επίσης μια πράξη αλληλεγγύης. Όσοι απο μας έχουν επισκευτεί έστω και μια φορά έναν καταυλισμό ίσως ξέρουν αυτό το αίσθημα ευγνωμοσύνης που αισθάνετε κανείς όταν του δίνεται η ευκαιρία να δώσει μια σοκολάτα να ανταλλάξει ένα χαμόγελο με ένα παιδί. Ο ξένος είναι ιερός και ακόμα και χωρίς την θερμική κουβέρτα αντανακλά φως σου επιβάλει το σεβασμό, σε δωρίζει συμπόνια και εσύ δεν είσαι παρα ένας σταθμός στο ταξίδι του.
Να σταματήσει ο πόλεμος, να μην χρειαζόμαστε πια σωσσίβια και θερμικές κουβέρτες ούτε όπως -όπως μπόγους, να μην πνίγονται άνθρωποι, να πηγαίνουμε όλοι στην θάλασσα για μπάνιο το καλοκαίρι και τα παιδάκια να μην ξεβράζονται στην άμμο αλλά να φτιάχνουν κάστρα και να παίζουν με αυτή… Insallah!
αλλα λογια ν'αγαπιομαστε 
Reblogged this on Nomadic universality.