Σήμερα στην έκτακτη συνέλευση των εργαζομένων της υπηρεσίας, ήρθε ένας άνθρωπος, φορούσε τραγιάσκα, γιλέκο με εξωτερικό ρολόι τσέπης, κρατούσε μια γκλίτσα και είχε ένα τεράστιο τσιγκελωτό μουστάκι. Το θέμα ήταν οι πραγματοποιούμενες αλλά και οι επικείμενες απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Άρχισε να μιλάει και πραγματικά δυσκολευόμουν να τον παρακολουθήσω γιατί ήταν σαν να έβλεπα τον Χατζηχρήστο σε ταινία. Το μόνο που κράτησα ήταν πως είναι Βλάχος … “άλλος ένας γραφικός” είπα …
Αργότερα βγήκα έξω να καπνίσω, τον είδα και τον ρώτησα, “από που είσαι;”, “από τ’ Άγραφα” μου λέει. “Βλάχος”. “Εσύ;” Με ρωτάει “από εδώ” του λέω, δεν καταλάβαινε, με κοίταζε με δυσπιστία, “μικρασιατικής καταγωγής” πάλι δεν καταλάβαινε, “οι παππούδες μου ήταν πρόσφυγες” του φωνάζω, “Α ααααα εσύ σαι δικιά μας!” μου λέει “Φευγάτη!”. Παραξενεύτηκα: μα τι κοινό έχει ο Βλάχος από τ’ Άγραφα με τον Μικρασιάτη αστό; Και τότε σκέφτηκα την μετακίνηση τον νομαδισμό … τον φίλο μου τον Άκη που μου ’λεγε για τα παρχάρια…
“Δούλευα στον ΟΣΕ 30 χρόνια” μου λέει, “έρχόμουν από την Λειβαδιά στην Αθήνα με τα πόδια και έλεγχα τις ράγες, μετά μας διώξαν και μας φέρανε εδώ…τι να κάνουμε εδώ; Στα γραφεία…τώρα μας διώχνουν ξανά, γιατί; Γιατί δεν με άφησαν να κάνω τι δουλειά μου;” Τον κοίταζα σα χαζή, ήταν πραγματικά Βλάχος ανοιχτόχρωμος μεσόκοπος, λεβεντόγερος με καθαρό πρόσωπο, “πού μένεις” μου λέει “Νίκαια” του απαντάω, “γκλίτσες έχετε εσείς εκεί;” μου λέει κραδαίνοντας την δική του, “όχι” του λέω. “Μα γιατί” με ρωτάει αφελέστατα, δεν ξέρω τι να του πω, “τις αφήσαν στην Τουρκία, δεν πρόλαβαν να τις πάρουν, δεν έχει γκλίτσες αλλά τελευταία έχει πολλούς φασίστες” του απαντώ.
“Αν είχατ’ γκλίτσες θα τους δίνατ’ μια στου κεφάλ’ θα μέναν στουν τόπ’ ”