Κοντεύουν δυο χρόνια από την επιστροφή μου στην Ελλάδα τα τρία προηγούμενα τα έζησα στην Κωνσταντινούπολη που προτιμώ να την λέω Ιστανμπουλ. Η πλατεία Τακσιμ το Γκεζί παρκ η οδός Ιστικλαλ που είναι γνωστά μέρη στους περισσότερους από τα ταξίδια τους, υπήρξαν η γειτονιά μου.

Τότε στην Αθήνα λάβαινε χώρα η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος τα νέα έφθαναν από την Τούρκικη τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα καυτά. Οι Τούρκοι φίλοι διαμαρτύρονταν “εμείς γιατί δεν κάνουμε τίποτα;” αναρωτιόντουσταν.

Στην Πόλη η ζωή κυλάει αφάνταστα σκληρά, η ζωή στην Ιστανμπουλ είναι σαν τους δρόμους της, όλο σκουντούφλες όλο απρόσμενα σαν αυτό που μου συνέβαινε συχνά, να περπατώ και να πατάω τις «πλάκες έκπληξη» -όπως έλεγα τα ξεκολλημένα τσιμεντένια πλακάκια τις Ίστικλαλ που με μια απρόσεχτη δρασκελιά πετάγαν πίδακες νερού που αποθήκευαν απο τις συχνές πυκνές βροχές και λάσπωναν τα πόδια μου. Στο συνεχές της Πόλης δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Κάποια στιγμή όταν συνήθησα άρχισα να προσέχω τους ανθρώπους στους δρόμους, ποτέ ξανά δεν είδα τόσες κοπέλες να κλαίνε στον δρόμο –από έρωτα υπέθεσα, και γώ γι αυτό έκλαιγα. Τα βράδυα όλα πνίγονταν σε ένα ποτήρι ρακί, με κλάματα, γέλια, τραγούδια και συντροφικές αγκαλιές στο μεϊχανέ της Ρεϊχάν κοινώς γνωστό ως Γιαζ ντε Σανατ Κουπερατίφ. Θα υπάρχουν κι άλλα όμως εμένα εκεί ήταν το στέκι μου.

Η πόλη πάντα έβραζε αλλά ποτέ δε χυνόταν. Κάθε χρόνο σε ορισμένες ημερομηνίες ήταν οι φετίχ επέτειοι της αριστεράς όπως η μέρα της δολοφονίας του Χραντ Ντινκ του Αρμένιου ειρηνιστή δημοσιογράφου ή η Πρωτομαγιά.

Η Πόλη σε ξεσκίζει με την μελαγχολία της δεν είναι χαρούμενη. Ναι, ζωντανή είναι, όχι όμως χαρούμενη. Σε βουλιάζει σε μια γλυκιά μελαγχολική παραίτηση. Οι δρόμοι της γεμάτοι απομεινάρια αρχηνισμένων πραγμάτων κτήρια που ήταν τη μια στιγμή κάτι και την άλλη κάτι άλλο. Κάτοικοι που μοιάζουν να ήρθαν μόλις χθές. Έρωτες που μείνανε στη μέση άνθρωποι που τα μάζεψαν και φύγαν όπως όπως. Α! και καινούρια πρότζεκτ, παντού ξεφυτρώνουν μεγαλεπήβολα σχέδια αστικού σχεδιασμού εμπορικά κέντρα επιχειρηματικά μέγαρα ξενοδοχεία. Όταν έφτασα η ανάπλαση του Ταρλάμπασι είχε ξεκινήσει παρά τις έντονες διαμαρτυρίες επιτροπών και οργανώσεων, το νέο Ταρλάμπασι με ξενοδοχειακές μονάδες και λοφτ είχε μπεί ήδη στα σχέδια, όπως επίσης η ανάπλαση της παλιάς βιοτεχνίας μπίρας Πομόντι στο Κουρτουλούς –τα παλιά Ταταύλα. Μέχρι να φύγω είχε εγκαινιαστεί το Ντεμίρορεν στην καρδιά της Ιστικλαλ ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο που κανείς δεν ήθελε. Το 2013 κατεδαφίστηκε το περίφημο Εμέκ σινεμασι το ιστορικό Μπαρόκ- ροκοκό σινεμά που λειτουργούσε απο το 1924 σ’ ένα στενό της οδού Ιστικλάλ είχα πάει και στις πορείες διαμαρτυρίας. Στο ίδιο κτήριο (Σερκιλντοριγιάν) στεγαζόταν και το περίφημο ιστορικό ζαχαροπλαστείο Ιντζί που επίσης έβαλε λουκέτο τον Ιανουάριο του 2013 παρά τις διαμαρτυρίες.
Η Ιστανμπουλ και ειδικά το Πέρα ανέκαθεν ήταν ξένη, άπιστη. Για τον Ατατούρκ ήταν η πόλη της Αυτοκρατορίας που έπρεπε να τιμωρηθεί ένας λόγος για τον οποίο μετέφερε την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, για τον Ερντογάν είναι το μέρος των απίστων που πίνουν και ερωτοτροπούν. Η πόλη της αμηχανίας της αμηχανίας του Εθνικού κράτους. Γεμάτη ονόματα και ανθρώπους που έχουν διαγραφεί. Η Μαριάνθη γέννημα θρέμμα της Πόλης αν τη ρωτήσεις δεν ξέρει τι είναι, Ελληνίδα; Όχι, Τουρκάλα; Όχι, απλά Ιστανμπουλού. Η πόλη κάθε χρόνο γιορτάζει την κατάκτηση της, λές και οι κατοικοί της δεν θέλουν να ξεχάσουν οτί αυτή η πόλη δεν ήταν κάποτε δική τους. Εάλω η πόλη! Πότε; Κάθε μέρα κάθε στιγμή.

Και η καταστροφή του Γκεζί παρκ δεν ήταν κάτι καινούριο ήταν ένα πρότζεκτ που συζητιόταν με δυσαρέσκεια εδώ και κάποια χρόνια. Το Σύνταγμα δεν το έζησα ήμουν στην Πόλη στις 29-6-2011 όταν έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις εγώ γιόρταζα τα γεννέθλιά μου στην Ρεϊχάν, και η Αθήνα, η Αθήνα μου, καιγόταν. Τώρα που καίγεται η Πόλη εγώ είμαι στην πνιγμένη στην κρίση και στον φασιστικό παραλογισμό Αθήνα, την Αθήνα μου; Και αυτή η πόλη που πάλλεται στις οθόνες να ναι η Ιστανμπούλ μου; μήπως όλοι αυτοί εκεί δεν είναι οι φίλοι μου οι αγαπημένοι μου;
Θέλω να πω από ώρα ότι το Σύνταγμα δεν είναι ανεύθυνο απέναντι στο Γκεζί ότι το Σύνταγμα τώρα είναι στο Γκεζί και φωνάζει από κεί. Και τώρα που γράφω αυτά να, σκέφτομαι εχθές που καθόμασταν οκλαδον στον κήπο της ΕΡΤ κάτω απο τα δέντρα κάπως έτσι είναι και στο Γκεζί.
Οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους των πόλεων, και τώρα θυμάμαι μια παροιμία που λένε οι Τούρκοι, μια απο τις πολλές ωραίες τους:
Zorla güzellik olmaz!
“Με το ζόρι ομορφιά δε γίνεται”